Tucker de Schildpad

Tucker de Schildpad

Diep in een bos ver weg, leefde een heel bijzondere schildpad genaamd Tucker. In tegenstelling tot alle andere schildpadden die langzaam door het bos ploeterden, was Tucker de snelste schildpad die er was.

Echter, Tucker had een probleem. Hij had geen controle over waar hij heen rende. Omdat niemand wist waar Tucker zou eindigen als hij eenmaal was begonnen, snelden en sprongen alle andere dieren uit de weg zodra ze hem zagen.

Als hij probeerde naar het noorden te lopen, brachten zijn voeten hem naar het zuiden. Als hij naar rechts wilde gaan, ging hij naar links. En Tucker wist dat als hij vooruit wilde, dat hij beter naar achteren kon richten. Keer op keer knalde Tucker tegen bomen, plonsde hij in de rivier, tuimelde hij in gaten, en ooit brak hij bijna zijn schild in twee toen hij botste met een gordeldier.

Zodra hij zich begon te bewegen, renden alle andere dieren uit de weg. Tucker zou heel eenzaam zijn geweest zonder zijn beste vriend Boris de Beer. Groot en knuffelig, Boris gooide zichzelf altijd voor de boom of rots waar Tucker per ongeluk bijna tegenaan knalde, dus in plaats van een botsing, kwam Tucker terecht in de armen van de grote beer Boris.

Boris probeerde keer op keer een manier te vinden om Tucker te helpen in de richting te gaan die hij wilde. Hij bouwde een smalle tunnel om Tucker in een richting te dwingen, maar Tucker stormde tegen de wand van de tunnel en belandde op zijn rug, met zijn voeten in de lucht.

Vervolgens maakte Boris voor Tucker een speciale spiegelbril, zodat wanneer Tucker naar links keek, hij rechts zag en wanneer hij naar rechts keek, links zag - maar dat zorgde er alleen maar voor dat Tucker heel snel rondjes draaide totdat hij omviel.

Toen op een verschrikkelijk dag, had Tucker zijn ergste ongeval ooit. In plaats van dat hij richting een schietschijf ging die Boris voor Tucker had geschilderd, snelde Tucker naar links, zo richting de rand van een klif! Boris greep snel de rubberboom waar hij naast stond. Hij gooide de boom op zo'n manier dat deze uitrekte zoals een elastiek, over de rand van de klif. Net als Tucker over de rand verdween, schoot de boom terug, en wierp hem terug in de zachte borst van Boris.

Tucker stak voorzichtig zijn kop uit zijn schild, hij was er zeker van dat hij in duizend stukken was gebroken op de bodem van de klif. In plaats daarvan keek hij recht in de bezorgde ogen van zijn vriend. "Nu is het genoeg," zei hij. "Ik ben te gevaarlijk. Ik ren niet meer."

Daarna zat Tucker in een wagentje die Boris overal heen trok. Alhoewel Boris heeft geprobeerd en geprobeerd zijn vriend over te halen het nog een keer te proberen, weigerde Tucker het wagentje te verlaten, en keek verdrietig naar alle andere dieren die samen speelden in het bos.

Toen op een dag verscheen er een klein jong muisje met een vreemd zwart kapsel, met een al even klein koffertje. Hij vond Boris en Tucker zittend onder een boom, ze waren vlinders aan het tellen. "Ahem... excuseer mij... Meneer Beer en Meneer Schildpad?" Tucker en Boris draaiden hun hoofd naar de kleine muis met zwart haar. "Het spijt mij dat ik jullie stoor," vervolgde hij, "Mijn naam is Austin en ik ben vrij nieuw hier. Ik ben nog maar net aangekomen, maar ik hoorde dat Meneer Schildpad een probleem heeft."

Tucker en Boris keken naar elkaar en dan weer naar de muis. "Ja, dat klopt," zei Tucker.

"Nou, ik heb Schildpad gestudeerd op school, maar waar ik vandaan kom zijn er geen schildpadden, dus ik denk erover om naar dit bos te verhuizen. Ik dacht, als ik kon helpen met jouw probleem, kun jij mij misschien een gezellig plekje aanraden?"

Tucker en Boris keken heel verbaasd, maar gingen akkoord met het plan. Austin straalde en verdween in het schild van Tucker. Het duurde niet lang voordat Tucker begon te giechelen, dan begon hij te grinniken, en daarna brulde hij van het lachen terwijl Boris alleen maar meer verbaasd begon te kijken.

Uiteindelijk kwam Austin weer tevoorschijn, en hij keek heel blij. "Dat zou het moeten doen, denk ik. Zullen we het proberen?" Boris tilde Tucker uit het wagentje en zette hem zachtjes op de grond. Tucker haalde diep adem, tilde zijn linkervoet, en toen - ZOEF! In een flits rende hij recht vooruit!

Tucker glimlachte naar Austin en zei, "Ik vertel je graag over de gezelligste plek in het bos!" Hij wees naar de schouder van Boris, en vanaf die dag, als Tucker in een flits van groen voorbij rende, volgde Boris vlak achter hem met een kleine muis gezellig op zijn schouder.